Γιατρό ή παπά;

Δημοσιεύτηκε στην "Φωνή των Παλαιοχωριτών"

 

Αφορμή για τον παρακάτω προβληματισμό στάθηκε η αγωνία κάποιων συγχωριανών μου στο καφενείο στο Προσήλιο. Το χωριό εδώ και κάποια χρόνια δεν έχει δικό του εφημέριο και το ρόλο αυτόν έχει αναλάβει ο παπα-Λάμπρος από την Κηπίνα.

Και τι θα γίνει το χωριό άμα μείνει χωρίς παπά;

Μεγάλη ήταν η αλήθεια η αγωνία των σχετικά ηλικιωμένων συγχωριανών αλλά αυτό που μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως είναι δυνατόν αυτή η αγωνία να μην υπάρχει που το χωριό εκτός από παπά δεν θα έχει και……γιατρό!

Το 2020 αντί να τοποθετούμε την συζήτηση στο επίπεδο των πραγματικών μας αναγκών ψάχνουμε πολλές φορές να «εξαγοράσουμε» μια θέση στον παράδεισο για την μεταθανάτιο ζωή.

Χρόνια συνδρομητής της «Φωνής των Παλαιοχωριτών» μου έκαναν ανέκαθεν εντύπωση τα χρηματικά ποσά που συγκεντρώνονταν από την προσφορά των χωριανών για την ανάπλαση Ιερών Ναών του χωριού, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι η αλήθεια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανοίγουν μια φορά το χρόνο.

Φυσικά πέρα από τα θρησκευτικά πιστεύω, πιο πολύ σε αυτές τις ενέργειες κυριαρχεί η αγάπη για τον τόπο, τα βιώματα, η διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, της συλλογικής μνήμης και των ιστορικών μνημείων που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Για αυτό εξάλλου η κινητοποίηση είναι μαζική, συλλογική και προφανώς ξεπερνά το εκάστοτε κυριακάτικο εκκλησιαστικό ποίμνιο.

Αλλά αν μια τοπική κοινωνία επιλέγει να έχει όρθιους τους ναούς της και να μην έχει σύγχρονο και εξοπλισμένο ιατρείο πως ακριβώς αγαπάει τον συνάνθρωπό της;

Πραγματικά χωρίς καμία διάθεση να προβοκάρω τον οποιοδήποτε, ελπίζω απλά να δημιουργήσω τον προβληματισμό, ώστε σε επόμενο τεύχος να δούμε και τη συγκέντρωση χρημάτων για την αγορά ενός απινιδωτή αλλά και επιπρόσθετου εξοπλισμού πρώτων βοηθειών που ιδιαίτερα του θερινούς μήνες που το χωριό έχει αρκετό κόσμο είναι ιδιαίτερα σημαντική η ύπαρξή τους.

Αντιδημοκρατικός και αντικοινωνικός οδοστρωτήρας η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση

 Ιωάννινα 14/8/2019

Απίστευτες πρακτικές από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με το καλημέρα της ανάληψης των καθηκόντων της. Με την πλέον απαράδεκτη και αντιδημοκρατική πρακτική, αδιαφορώντας για την βούληση των τοπικών κοινωνιών, έρχεται εκ των υστέρων να αλλάξει τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών σε εκατοντάδες δήμους ανά την χώρα.

Η τοπική αυτοδιοίκηση οδηγήθηκε σε εκλογές με την απλή αναλογική. Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκαν νέες παρατάξεις, με αυτό το πλαίσιο ψήφισαν οι πολίτες τον περασμένο Μάιο τόσο την πρώτη όσο και την δεύτερη Κυριακή. Η παράταξη που άλλες εποχές έβαζε να ψηφίζουν και τα δέντρα, νοσταλγεί φαίνεται τέτοιες εποχές και είπε να κάνει μια….. «εκτεταμένη δεντροφύτευση», μετά το άνοιγμα της κάλπης. Να δώσει την πλειοψηφία σε όλα τα νομικά πρόσωπα και δημοτικές επιχειρήσεις του Δήμου στην παράταξη του Δημάρχου ακόμα και εκεί όπου η παράταξη είναι εμφανώς μειοψηφική κοινωνικά με ποσοστά μικρότερα από 30% και 20%.

Η δημοκρατία δεν παζαρεύεται ούτε πετσοκόβεται. Ευθεία νόθευση της λαϊκής ετυμηγορίας θα μπορούσε να κάνει μόνο μια σκληρή ακροδεξιά και ψευδοφιλελεύθερη κυβέρνηση.

Δεν μένουν μόνο στην νόθευση της λαϊκής ετυμηγορίας όμως, αλλά κάνουν το μεγάλο άλμα στο κενό δρομολογώντας ήδη την μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους Δήμους. Ώστε οι Δήμοι Μυκόνου και Κηφισιάς να έχουν εισπράξεις εκατομμυρίων και για τα Τζουμέρκα, την Κόνιτσα, το Πωγώνι, τη Ζίτσα, θα έχει ο Θεός.

Πολίτες και τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να βάλουν άμεσα φρένο στις επικίνδυνες ορέξεις της Κυβέρνησης Μητσοτάκη πριν δημιουργηθούν ανεπανόρθωτες συνέπειες για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση που τσεκούρεψε το 60% της κρατικής επιχορήγησης προς τους ΟΤΑ το 2010-2015, θεωρεί ότι έχει επέλθει μαζική αμνησία, ότι έλαβε λευκή επιταγή να παίξει στην ρουλέτα την τύχη της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να δημιουργήσει Δήμους 10 ταχυτήτων μιας και πιστεύει πως και οι ίδιοι οι πολίτες είναι πολλών ταχυτήτων. Δεν το κρύβουν, το φωνάζουν. Σε άλλο δημόσιο σχολείο πρέπει να πηγαίνει το παιδί στην Κατσικά, σε άλλο σχολείο το παιδί στην Κηφισιά.

Μια σύγχρονη, δημοκρατική τοπική αυτοδιοίκηση, που θέτει ως άμεση προτεραιότητα την δημοκρατική λειτουργία των ΟΤΑ και την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας πρέπει να ορθώσει φράγμα στις νεοφιλελεύθερες λογικές της Κυβέρνησης και των ανθρώπων της που βλέπουν και την τοπική αυτοδιοίκηση ως πεδίο ενός ακόμα «πλιάτσικου», ενός παρασιτικού καπιταλισμού. Η αφωνία των «προοδευτικών» δυνάμεων δεν ωφελεί ούτε την κοινωνία ούτε την τοπική αυτοδιοίκηση.

Βλάσης Παπαχρήστος, εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη «Γιάννενα, Πολίτες για την Ανατροπή»

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο site www.typos-i.gr  

 Δείτε εδώ δημοσιευμένο το άρθρο

Νέο Δημόσιο κολυμβητήριο μέσα σε 3 χρόνια. Πως και γιατί. Το παράδειγμα του ΠΕΑΚΙ.

Είναι σημαντικό στα δημόσια πράγματα να συζητάμε το πως και το γιατί. Το κλισέ δεν είμαστε όλοι ίδιοι πρέπει να αιτιολογείται ακόμα και όταν είναι εμφανές. Η διαφορά θεώρησης του δημόσιου χώρου, της δημόσιας περιουσίας, της κάλυψης των αναγκών των πολλών πρέπει να είναι θέμα του δημόσιου διαλόγου. Το παράδειγμα του ΠΕΑΚΙ τη τελευταία τριετία προφανώς και συζητείται έντονα στη πόλη. Όχι άδικα. Η απαξίωση των δημόσιων αθλητικών εγκαταστάσεων στη πόλη είτε έγινε με υπαιτιότητα είτε από ανικανότητα, κάποιοι φυσικά μπορούν να υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε απαξίωση. Η ανάγκη άθλησης δεν χρειάζεται επεξήγηση. Όπως δεν χρειάζεται επεξήγηση η ανάγκη πρόσβασης σε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας.

Το πλέον κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί το κολυμβητήριο της Λιμνοπούλας. Για να μην έχουμε κοντή μνήμη, πρόκειται για το ίδιο κολυμβητήριο που τον Ιούνιο του 2012 πάθαινε μπλακ άουτ από την απλήρωτη ΔΕΗ, που για χρόνια δεν ήταν δεδομένη η κάλυψή του σε πετρέλαιο, που η θερμοκρασία των 25ο C στη μεγάλη πισίνα ήταν άπιαστο όνειρο, που φεύγανε πάνελ από την οροφή, που «φύσαγε πολύ από το σπασμένα του τα τζάμια» (πλέξιγκλας για την ακρίβεια), που θύμιζαν τα αποδυτήριά του σκηνικό θρίλερ σε διαδρόμους σανατορίου του 80’, που οι εξωτερικοί του χώροι ήταν μέσα στις λάσπες και στις λακούβες, που οι κολώνες του ήταν έτοιμες να κοπούν, που το 2007 αλλά και το 2010 υπήρξαν ζητήματα με το χλώριο.

Από την πρώτη μέρα η Διοίκηση κινήθηκε με προτεραιότητες, σχεδιασμό και όραμα.

• Ασφαλή εγκατάσταση
  
• Συντήρηση
  
• Αναβάθμιση 
• Εκσυγχρονισμός.

Σχεδιασμός για :

• Τον αθλητισμό για όλους
• Για την πρόσβαση στην εγκατάσταση των αδυνάμων 
• Για την εγκατάσταση της επόμενης δεκαετίας.

Χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας γνωρίζαμε ότι η οικονομική δραστηριότητα που είχε συντελεστεί στο κολυμβητήριο τις προηγούμενες δεκαετίες, με τις πλάτες του ελληνικού δημοσίου ξέφευγε από κάθε λογική. Τις καλές εποχές της εγκατάστασης (όταν αυτή ήταν μονοπωλιακού χαρακτήρα) ο τζίρος της εγκατάστασης ξεπερνούσε τις €500.000! Μια εγκατάσταση με πάνω από 1.000 κολυμβητές με εκάστη μηνιαία συνδρομή γύρω στα €40 (που εισέπρατταν τα σωματεία) αρκεί σαν δεδομένο σε όλους για έναν απλό πολλαπλασιασμό. Για ολόκληρες δεκαετίες μεγάλο ποσοστό στην ουσία επιχειρήσεων, και όχι αθλητικών σωματείων, με μηδενικό επιχειρηματικό ρίσκο και χωρίς κανένα αντίτιμο προς την δημόσια εγκατάσταση, δραστηριοποιούνταν στο κολυμβητήριο. Ένα «σωματείο» για να καταστεί σύλλογος με ενεργή βάση μελών, μη κερδοσκοπικός κ.λ.π. η εμπειρία έχει δείξει πως έχει πολύ δρόμο.

Κανένα μεμπτό με αυτό, απλά το δημόσιο οφείλει να μιλά με άλλους όρους όταν τα πράγματα είναι έτσι αλλά και να βρίσκει τον τρόπο να προάγει την λειτουργία των αμιγώς ερασιτεχνικών σωματείων που δεν έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Κ είναι έτσι σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο στα Γιάννενα. Όποιος θέλει να είναι επιχειρηματίας, αναλαμβάνει και επιχειρηματικό ρίσκο, και μάλιστα μεγάλο όπως ήδη 2 αθλητικές επιχειρήσεις έχουν κάνει στην περιοχή μας με ιδιωτικές πισίνες. Η προάσπιση του υγειούς σωματειακού αθλητισμού καθώς και του πρωταθλητισμού ήταν και είναι μια δύσκολη εξίσωση σε ένα πολυκερματισμένο σωματειακό τοπίο στην πόλη μας. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που αντί να ενώνουν δυνάμεις τα κολυμβητικά σωματεία της πόλης μας κάθε χρόνο δημιουργούνται και νέα. Για αυτό και τα €5 που πληρώνουν από πέρυσι οι χρήστες αφαιρέθηκαν από τα έσοδα των σωματείων. Δηλαδή συντελείται μεταβίβαση εσόδων από τα σωματεία προς το ΠΕΑΚΙ. Κάποιοι βιάστηκαν να το ονομάσουν χαράτσι, χωρίς ουδέποτε να έχουν κάνει στοιχειώδες ρεπορτάζ για την οικονομική δραστηριότητα που συντελείται δεκαετίες στο κολυμβητήριο, χωρίς να καυτηριάσουν ποτέ τις μηνιαίες συνδρομές των γονιών για την άθληση των παιδιών τους. Για αυτό εξάλλου τα 5€ δεν τα πληρώνουν όσοι οι γονείς τους είναι δικαιούχοι ΚΕΑ αλλά ούτε και όσοι αθλητές έχουν διακριθεί και κάνουν πρωταθλητισμό.

Από την πρώτη στιγμή, βασική αρχή μας ήταν ότι η εγκατάσταση πρέπει να πάψει να είναι μια εγκατάσταση «σκαντζόχοιρος», η οποία στην ουσία απέκλειε τον απλό πολίτη που ήθελε να κολυμπήσει και δεν ήθελε ή δε μπορούσε οικονομικά να είναι μέλος σωματείου. Το φθινόπωρο του 2015 οι μηνιαίες ώρες κοινού ήταν 88 και απαγορευτικές προς χρήση, ενώ φέτος ξεπερνάνε τις 225 και για πρώτη φορά η εγκατάσταση ανοίγει από το πρωί και όλες τις μέρες για το κοινό.

Λύθηκαν όλα τα σημαντικά και χρονίζοντα ζητήματα, η θερμοκρασία πισίνας κ χωρων, η θεμελίωση και ενίσχυση των μεταλλικών κολώνων, ένα μεγάλο μέρος των πάνελ οροφής άλλαξε, μπήκε καινούργιο και αυτοματοποιημένο σύστημα χλωρίωσης, νέες κολυμβητικές διαδρομές, ερμάρια προπονητών, για πρώτη φορά πλήρης ηχητική εγκατάσταση, ηλεκτρονικό θερμόμετρο πισίνας σε κοινή θέα, νέα πλευρικά αλουμίνια αλλά και αλλαγή όλων των κουφωμάτων της εγκατάστασης, τέρματα πόλο, για πρώτη φορά σύγχρονος real time video φωτεινός πίνακα, ηλεκτρονικές πλάκες αφής, ασφαλτόστρωση του parking, πολλές μικρότερες παρεμβάσεις και φυσικά η πρόσφατη και εμβληματική πλήρης ανακατασκευή των αποδυτηρίων.

Από τις πιο σημαντικές συνεργασίες αυτή με τη ΓΓΑ και το Υπουργείο Παιδείας για την επιτυχία του προγράμματος κολύμβησης των παιδιών των δημοτικών σχολείων σε ένα από πιο πρωτοποριακά προγράμματα που έτρεξαν στο κολυμβητήριο χρόνια τώρα.

Προφανώς και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ίσως βλέπουν ανταγωνιστικά την βελτίωση των δημόσιων εγκαταστάσεων, όπως όμως έχουμε δηλώσει πολλές φορές στόχος δεν είναι ποια εγκατάσταση θα κερδίσει μεγαλύτερο «μερίδιο αγοράς». Τουλάχιστον εμείς δεν το βλέπουμε έτσι και πιστεύουμε ότι οι συνέργειες που πρέπει να αναπτυχθούν πρέπει να οδηγήσουν ακόμη περισσότερο κόσμο στον αθλητισμό. Να μην επαρκούν στο λεκανοπέδιο ούτε 2 ακόμα νέα κολυμβητήρια.

Το παράδειγμα του κολυμβητηρίου του ΠΕΑΚΙ αποτελεί ήδη οδηγό και για άλλες εγκαταστάσεις της ΓΓΑ όπως στην Πάτρα, στο Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη.

• Ίσες αποστάσεις από όλους και κανόνες. Συμβάσεις παραχώρησης των διαδρομών με τα σωματεία, κανόνες λειτουργίας της εγκατάστασης, αντικειμενικό σύστημα κατανομής των διαδρομών
  
• Μεταβίβαση των ωφελειών από την οικονομική δραστηριότητα που συντελείται από τα σωματεία προς την εγκατάσταση 
• Άσκηση κοινωνικής πολιτικής με δωρεάν είσοδο σε ανέργους, ΑΜΕΑ, κληρωτούς στρατιώτες, ειδική τιμολογιακή πολιτική σε φοιτητές πολύτεκνους και για πρώτη φορά εκπτωτική πολιτική σε συστηματικούς χρήστες με μηνιαίες και ετήσιες εκπτωτικές κάρτες.

Το όραμα που τέθηκε από την αρχή τηρείται με ευλάβεια. Στόχος ήταν η κορυφή ακόμα και όταν πέφτανε τα πάνελ. Ναι, μπορεί μια δημόσια αθλητική εγκατάσταση να είναι στολίδι και πρότυπο, ακόμα και όταν κάποιοι επέλεγαν να επιβεβαιώνουν τις κακές γλώσσες για τους δημόσιους υπάλληλους. Προφανώς και ο αλτρουισμός περίσσεψε από κάποια μέλη της Ε.Δ., που αμισθί κάνανε την εγκατάσταση 2ο σπίτι τους, την αγάπησαν και τους αγάπησε. Γιατί αν η Χαρά Δούκα και η Εύη Λώλα δεν ήταν κάθε μέρα από κοντά δεν θα υπήρχε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως και η υπέρμετρη διάθεση προσφοράς μέρους του προσωπικού.

Η χρηστή οικονομική διαχείριση προφανώς και ήταν το κλειδί για να πάρει ανάσα ο φορέας. Τόσο από το χρέος του μισού σχεδόν εκατομμυρίου όσο και από την υποχρηματοδότηση σε σχέση με τις ανάγκες.

• Σεβασμός και στο τελευταίο ευρώ του χρήστη και του φορολογούμενου
  
• Άντληση από κάθε πηγή επιπλέον χρημάτων (βλ. χορηγικό πρόγραμμα ΠΕΑΚΙ)
  
• Σχεδιασμός και υλοποίηση με στόχο το άριστο
  
• Σύγχρονες μορφές διοίκησης
  
• Δέσμευση σε ουσιαστικές συνέργειες με την τοπική αυτοδιοίκηση (κάποιοι δυστυχώς μείναν μόνο σε δηλώσεις, δελτία τύπου, και εν τέλει….μετεξεταστέοι) 
• Αναγνώριση των λαθών, διάλογος και όλα δημόσια.

Όλα! Χωρίς παραγοντισμούς, ψηφοθηρική λογική και αντίληψη ότι η δημόσια διαχείριση είναι σκαλοπάτι πολιτικής καριέρας. Υποστήριξη από τη ΓΓΑ στις πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες σε όλα τα δυνατά επίπεδα, με έναν υπηρεσιακό μηχανισμό δυσκίνητο και όχι ιδιαίτερα βοηθητικό. Με πολιτική ηγεσία, που δε θα το κρύψουμε, άφησε τα απαραίτητα περιθώρια αυτονόμησης και ελευθερίας στη διοίκηση να θέσει προτεραιότητες και να εφαρμόσει πολιτική που τις περισσότερες φορές δημιουργούνταν από τα κάτω. Για αυτό εξάλλου οι καλές πρακτικές και πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο ΠΕΑΚΙ αγκαλιάστηκαν από τη ΓΓΑ και άρχισαν να εφαρμόζονται και σε άλλα ΕΑΚ. Φυσικά για όλα τα παραπάνω υπήρχε η ομάδα ανθρώπων που διψούσε ώστε να εφαρμόσει πράγματα που θεωρούσε αυτονόητα για χρόνια. Άνθρωποι του αθλητισμού, καθηγητές φυσικής αγωγής, μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι.

Και σε όλα αυτά ο σχεδιασμός για το μέλλον, με το ΠΕΑΚΙ να είναι ο μοναδικός φορέας της ΓΓΑ που υπέβαλλε πρόταση ενεργειακής αναβάθμισης του κολυμβητηρίου στο ΕΣΠΑ διεκδικώντας με σημαντικές προοπτικές πάνω από €1.500.000 για ένα από τα πιο σύγχρονα κολυμβητήρια της χώρας.

Μπορεί να μείναμε στο παράδειγμα του κολυμβητηρίου γιατί εν πολλοίς συμπεριλαμβάνει σε μεγάλη κλίμακα του τι έγινε στο ΠΕΑΚΙ 3 χρόνια τώρα. Δεν αρκεί μόνο το τι έγινε καλά αλλά και το τι δεν έγινε. Για αυτό είναι απαραίτητη και η δημόσια αντιπαράθεση αλλά και οι διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις. Για το εάν το ΠΕΑΚΙ πρέπει να υπάγεται στη ΓΓΑ ή να περάσει στην τοπική αυτοδιοίκηση, για το εάν πρέπει να είναι δημόσιο ή αν την ανάγκη άθλησης την καλύπτουν καλύτερα οι ιδιώτες κ.λ.π. Όλα αυτά όμως χωρίς φωνασκίες και ιδεοληψίες, με προτάσεις και τρόπους υλοποίησης, με γνώση με ποιους πας μαζί και ποιους αφήνεις πίσω αλλά και του ότι, εντέλλει, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Τελικά το δημόσιο, όταν δεν είναι απλά κρατικό αλλά καταφέρνει να γίνεται ουσιαστικά δημόσιο, μια χαρά δουλεύει. Για αυτό ας κάνουμε το ΠΕΑΚΙ ακόμα πιο δημόσιο, πιο λειτουργικό και κτήμα όλης της κοινωνίας.

Όραμα από ποιον για ποιον

Με αφορμή της εκδήλωση της Δημοτικής Αρχής της 27ης Μαρτίου στα Σφαγεία για τη δημιουργία Ανοιχτής Κοινότητας Διαλόγου για τον επανασχεδιασμό του παραλίμνιου μετώπου.
Δημοσίευση του άρθρου στο www.typos-i.gr 

Το τραγούδι μπορεί να το λέει ξεκάθαρα, «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…», δυστυχώς όμως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δείχνει μουδιασμένο και παραιτημένο και το χειρότερο είναι πως η νεολαία, οι νέοι επιστήμονες, οι άνεργοι, οι νέοι άνθρωποι που με μανία κατακλύζουν τα κοινωνικά δίκτυα έχουν πάψει να ονειρεύονται και να διεκδικούν τα οράματά τους.

Αυτός ο κόσμος ήταν που απουσίαζε και από την εκδήλωση για το παραλίμνιο μέτωπο της επόμενης πενταετίας, δεκαετίας, εικοσαετίας….

Συμμετοχικές διαδικασίες, δημόσιος διάλογος κ.λ.π. εκ του αποτελέσματος κρίνονται κατά πόσο είναι προσχηματικές διαδικασίες ή ουσιαστικές. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πείσεις πως αυτή η διαδικασία δεν θα έχει χαρακτηριστικά άλλων προσχηματικών διαδικασιών του παρελθόντος.

Στο τέλος αυτής της δημόσιας συμμετοχικής διαβούλευσης πρέπει η Δημοτική Αρχή να είναι σε θέση να πει τι ενσωματώθηκε και τι όχι στη τελική πρόταση αλλά παράλληλα να αιτιολογήσει γιατί προτάσεις φορέων και απλών πολιτών δεν ενσωματώθηκαν στη τελική πρόταση. Αυτό θα είναι και το στοίχημα εξάλλου για τη συμμετοχή των απλών πολιτών στο επόμενο αντίστοιχο εγχείρημα. Για να είμαστε ειλικρινείς, η διαβούλευση για το σχέδιο της Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης το έχασε σε μεγάλο βαθμό το στοίχημα και πλησίασε τα όρια προσχηματικού διαλόγου. Διαβούλευση εβδομάδας που δεν ξέρουμε τελικά τι ενσωμάτωσε στη τελική πρόταση από τις προτάσεις της κοινωνίας. Αν ενσωμάτωσε κάτι.

Σε μια οραματική διαδικασία σχεδιασμού του δημόσιου χώρου δικαίωμα λόγου έχουν όλοι. Δικαίωμα και υποχρέωση μάλιστα. Θέσεις και προτάσεις που να είναι έτοιμες να αντιπαρατεθούν για την πόλη που επιτέλους αξίζουν οι επόμενες γενιές. Για να πάψουμε να ακούμε στο δημόσιο λόγο πρώην υπουργούς, πολιτευτές κ.λ.π. που ενώ διαχειρίστηκαν θέσεις εξουσίας σε νευραλγικούς τομείς για πολλά χρόνια απέτυχαν παταγωδώς.

Στο δια ταύτα….

2 προτάσεις.

Η μία είναι δεκαετίας πλέον και άγνωστη στη πόλη. Άγνωστοι και οι δημιουργοί της στους περισσότερους. Στο ίδιο πλαίσιο με τη χώρα, και αυτή η πόλη διώχνει τα παιδιά της….

http://www.x-t.gr/artificial-earth

ARTIFICIAL EARTH - 2nd Honorable prize

5th European Biennale of Landscape Architecture, Barcelona, Spain, 2008
Park on the Lakeside of Ioannina, Greece, 2008

project team : X.Tsitsikas, D.Moysiadis

Η πρόταση αφορά μελέτη του κενού σήμερα χώρου δίπλα στη λίμνη από τη Βογιάνου έως το Περιβαλλοντικό Πάρκο του Φορέα Διαχείρισης Λίμνης και απλά θα ήταν ντροπή για τη πόλη να μην συζητηθεί. Ένα πρωτοποριακό ψυχαγωγικό πάρκο που ούτε μπορείς να το φανταστείς…

Και μια πρόταση για ΑΜΕΣΗ εφαρμογή.

Διακοπή κυκλοφορίας οχημάτων σε όλο το μήκος της ακτής Μιαούλη (Λεωφόρος Παπούλια) από τα Σφαγεία μέχρι και την αρχή του ποδηλατόδρομου μετά το Παραλίμνειο Ψυχαγωγικό Πάρκο. Απόδοση όλου αυτού του μετώπου στους πεζούς, στους δρομείς, στους αθλητές, στα ποδήλατα.

Όλες οι χρήσεις (ΚΕΠΑΒΙ, Du Lac, Παραλίμνειο Ψυχαγωγικό Πάρκο) καλύπτονται από τις παράλληλες λεωφόρους Αρχ. Μακαρίου και Γεννηματά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, μετατροπή του τμήματος μέχρι τη σημερινή νησίδα όπου υπάρχει ο φωτισμός σε παραλία. Παραλία μήκους 1,25χλμ και πλάτους 20μ-25μ. πετυχαίνοντας μια σημαντική περιβαλλοντική παρέμβαση απόδοσης ακτής στη Λίμνη που αποτελεί βασικό εργαλείο αυτοκαθαρισμού της. Επιστροφή των Γιαννιωτών στη Λίμνη, επαφή με το νερό, επανοικιοποίηση της Λίμνης. Δυνατότητα αθλητικών δράσεων που απουσιάζουν από τη πόλη όπως beach-volley και beach soccer.

Στο ρεύμα κυκλοφορίας που απομένει δημιουργία τριών διαδρομών κατά προτεραιότητα: α) περιπατητική, β) αθλητική για δρομείς, γ) ποδηλατόδρομος. Αυτές οι τρεις διαδρομές θα συνεχίζουν και θα βρίσκουν το σημερινό ποδηλατόδρομο.

Η πιλοτική εφαρμογή της διακοπής κυκλοφορίας στο εν λόγω τμήμα από τη φετινή άνοιξη είναι και το τεστ απέναντι στην διάθεση του ίδιου του κόσμου να κατέβει πιο μαζικά στο παραλίμνιο μέτωπο. Εξάλλου οι παράλληλοι οδικοί άξονες και τα υφιστάμενα parking σε Σφαγεία, ΚΕΠΑΒΙ, Λιθαρίτσια είναι ικανά να υποδεχθούν εκατοντάδες αυτοκίνητα χωρίς πρόβλημα.

Ιδού η Ρόδος…

 

Παπαχρήστος Βλάσης

Οικονομολόγος,

Μέλος της Γραμματείας της Παράταξης

«Γιάννενα-Πολίτες για την Ανατροπή»

Υπεύθυνος Τμήματος Αναπτυξιακής Πολιτικής