Γιατρό ή παπά;

Δημοσιεύτηκε στην "Φωνή των Παλαιοχωριτών"

 

Αφορμή για τον παρακάτω προβληματισμό στάθηκε η αγωνία κάποιων συγχωριανών μου στο καφενείο στο Προσήλιο. Το χωριό εδώ και κάποια χρόνια δεν έχει δικό του εφημέριο και το ρόλο αυτόν έχει αναλάβει ο παπα-Λάμπρος από την Κηπίνα.

Και τι θα γίνει το χωριό άμα μείνει χωρίς παπά;

Μεγάλη ήταν η αλήθεια η αγωνία των σχετικά ηλικιωμένων συγχωριανών αλλά αυτό που μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως είναι δυνατόν αυτή η αγωνία να μην υπάρχει που το χωριό εκτός από παπά δεν θα έχει και……γιατρό!

Το 2020 αντί να τοποθετούμε την συζήτηση στο επίπεδο των πραγματικών μας αναγκών ψάχνουμε πολλές φορές να «εξαγοράσουμε» μια θέση στον παράδεισο για την μεταθανάτιο ζωή.

Χρόνια συνδρομητής της «Φωνής των Παλαιοχωριτών» μου έκαναν ανέκαθεν εντύπωση τα χρηματικά ποσά που συγκεντρώνονταν από την προσφορά των χωριανών για την ανάπλαση Ιερών Ναών του χωριού, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι η αλήθεια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανοίγουν μια φορά το χρόνο.

Φυσικά πέρα από τα θρησκευτικά πιστεύω, πιο πολύ σε αυτές τις ενέργειες κυριαρχεί η αγάπη για τον τόπο, τα βιώματα, η διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, της συλλογικής μνήμης και των ιστορικών μνημείων που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Για αυτό εξάλλου η κινητοποίηση είναι μαζική, συλλογική και προφανώς ξεπερνά το εκάστοτε κυριακάτικο εκκλησιαστικό ποίμνιο.

Αλλά αν μια τοπική κοινωνία επιλέγει να έχει όρθιους τους ναούς της και να μην έχει σύγχρονο και εξοπλισμένο ιατρείο πως ακριβώς αγαπάει τον συνάνθρωπό της;

Πραγματικά χωρίς καμία διάθεση να προβοκάρω τον οποιοδήποτε, ελπίζω απλά να δημιουργήσω τον προβληματισμό, ώστε σε επόμενο τεύχος να δούμε και τη συγκέντρωση χρημάτων για την αγορά ενός απινιδωτή αλλά και επιπρόσθετου εξοπλισμού πρώτων βοηθειών που ιδιαίτερα του θερινούς μήνες που το χωριό έχει αρκετό κόσμο είναι ιδιαίτερα σημαντική η ύπαρξή τους.